Het zal 1964 of 1965 zijn geweest. In de Avrobode werd een optreden van The Rolling Stones aangekondigd. Veel besproken op straat en school, vanavond op televisie! Er stond een foto bij. Vijf jongens, keurig in colbert, met wit overhemd en stropdas. Maarrrr…met rebellerende lange haren, strakke broeken en puntschoenen. En de gitaren hoog tegen de borst geklemd, want dat was toen mode (het instrument zakte de afgelopen decennia steeds verder naar beneden tot het cool werd om dit ergens tussen je kruis en je knieën te hangen).
Braaf had ik met pa en ma op een Duitse zender een melige operette uitgekeken teneinde ze gunstig te stemmen, want ik wilde ze aansluitend vragen om over te schakelen naar een van de twee Nederlandse netten voor de Stones.
Het feest ging niet door. Het was “nu al veel te laat” en “zet een ander gezicht op” en “wij kijken ook niet naar de Rolling Stones” en - als de valbijl van een guillotine! - “je gaat toch niet vertellen dat je dat mooie muziek vindt…”.
Naar bed, morgen weer naar school en daar werd ik dus enthousiast bijgepraat door klasgenoten die wel op mochten blijven. Ik was nog geen tien jaar en vanaf die dag vastbesloten nooit een autoritaire lul (die classificatie had ik eens ergens gelezen) te worden. Een buurjongen, die een paar jaar ouder was, op de Mulo zat, zijn haar liet groeien en vier akkoorden op de gitaar kende, zou mij les gaan geven en dat gebeurde. Toen ik die vier akkoorden ook beheerste kon hij me niets meer bijbrengen en ik hing de gitaar aan de muur. Langzaam gleed mijn leven af. Ik ging me te buiten aan goede studieresultaten, gezond kamperen met de verkenners, een degelijke opleiding en een baan met toekomst.
Het was in die periode dat de Stones in de Kuip optraden. Ik meen 1982. Het leek me raadzaam om te gaan, want het zou - na ruim 20 jaar! - wel eens hun laatste tour kunnen zijn.
Nog eens tien jaar later had ik de gitaar weer van de muur gehaald. Spelen in een band. Hoofdmoot van het repertoire: Stones! In het repetitiehok zette ik de eerste maten van Honky Tonk Woman in en imiteerde de gekromde houding van Keith Richards. De bassist begon te lachen: “Hij zou qua leeftijd mijn vader kunnen zijn.” En de drummer daar meteen achteraan: “En pap? Morgen nieuw bloed?”
Keith: medisch wonder dat weigerde toe te treden tot de Club van 27 en ondanks zijn gegroefde kop de eeuwige puber blijft. Opa Watts - keelkanker overwonnen - zit grijs en onverstoorbaar met zijn Buster Keaton-gezicht achter de drumkit. Ron Wood maskeert zijn drankprobleem met een gitzwart explosiekapsel. Mick zwiept zijn afgetraind lijf over het podium. Op YouTube vond ik het gemiste TV-optreden van toen terug en het moet gezegd: de opwinding en energie van de Stones vertoont na bijna 50 jaar nog geen sporen van slijtage. Vandaag gaf iemand me een verklaring: “Dat komt omdat ze er nog steeds zoveel lol in hebben!”
Dát zal het zijn! Nu dus uitkijken naar de aangekondigde jubileumtour. De eerste Stones-grap is al opgedoken. Ze hebben een nieuwe begeleidingsband: The Rollators.