Als ik in Amsterdam een hapje wil eten, dan doe ik dat bij voorkeur ver buiten de grachtengordel. Daarbinnen hangt steeds meer de opgefokte Disney-sfeer van een groot openluchtmuseum, waar alles erop gericht is toeristen te vermaken.
Het was een rustige avond in West, zo tegen achten. Alleen het getingel van een passerende tram doorbrak de lome stilte. Ik zat in zo’n gemoedelijk multiculti-cafetaria, waar je frites met frikandel, maar ook nasi, pizza, döner of shoarma kunt bestellen. Een kleine, magere vrouw van in de zestig met geblondeerd piekhaar en een hondje op haar arm komt binnen en bitst op venijnige toon in plat Mokums: “Hé Ali, doe mij een patatje en twee kroketten. Inpakken. En schiet wel een beetje op, want gisteren heb je me ook al zo lang laten wachten.”
Terwijl zij zonder op of om te kijken in een hoek plaatsneemt veinst Ali schuldbewustheid: “Jawel mevrouw. Neem me niet kwalijk hoor, het komt zó eraan!” Vervolgens draait hij zijn hoofd naar mij en legt uit: “Wat mevrouw zegt moet ik doen, hoor. U kent haar niet, meneer. Maar als ze boos wordt, dan gaat het zó!” Terwijl hij dat uitspreekt beweegt hij een vuist naar zijn gezicht.
`Mevrouw´ laat zich weer horen van achter haar tafeltje: “En vorige keer waren ze ook niet gaar. Je moet daar nu wel op letten, hè!”
Ali weer: “Mevrouw, dan kom zelf maar even controleren of ze zo goed zijn!”
Ze bindt het hondje vast aan een tafelpoot, loopt om de koelvitrine heen naar de vetketel, kijkt een paar seconden kritisch en zegt: “Nou, laat ze nog maar effe d´r in!”
Terwijl ze zich omkeert neemt Ali wraak: “En denk erom, nu wel meteen afrekenen, hè!” Dan weer tegen mij: “Ja meneer, ik moet haar in de gaten houden, hoor. Laatst was ze zonder te betalen naar buiten gewandeld. Toen ben ik nog achter haar aan gegaan.”
Zij kijkt mij aan, schudt haar hoofd en maakt richting Ali een wegwerpgebaar.
De bestelling is klaar. Ali komt er op een drafje aan en overhandigt het tasje.
Terwijl ze naar buiten loopt schalt haar stem door de zaak: “Dank je wel. Dag lieverd van me!”
Ali roept ´mevrouw´na: “Dag schat, tot morgen.”
Hier kan geen geregisseerd theaterdiner tegenop. En bovenal: zoiets maak je alléén in Amsterdam mee.