Mijn bestaan heb ik aan Rotterdam te danken. Nou ja…dat is misschien wat zwaar aangezet, maar ik weet niet hoe ik het anders kan formuleren.
Begin vijftiger jaren lag aan de Lloydkade een passagiersschip klaar voor afvaart: MS Willem Ruys van de Koninklijke Rotterdamsche Lloyd. Onder het personeel Lucie uit Amsterdam, onderwijzeres en bevoegd om de kinderen aan boord zinvol bezig te houden, en Frans uit het Limburgse Valkenburg, horecaman en aangesteld als hofmeester. Halverwege de trip, op weg naar Indonesië zijn ze aan elkaar voorgesteld. Ze werden verliefd. Terug in de Maasstad bleek dit hun laatste gezamenlijke reis in dienst van de Lloyd te zijn. Vanaf nu werkten ze gescheiden. Andere schepen, andere routes. Met veelal emigranten aan boord. Naar Amerika, naar Australië. Liefdesbrieven gingen een paar jaar over en weer. Heel soms lagen beider schepen tegelijkertijd in Rotterdam. Dan werden de kostbare uurtjes samen doorgebracht in café-restaurant Engels bij het Centraal Station.
In 1955 waren ze ´uitgevaren´ en trouwden. Een jaar later werd ik geboren. In Limburg.
Als kind leef je alleen maar in het nu, als jong volwassene kijk je vooruit en decennia later wil je weten waar je vandaan komt. Ga je sporen terugzoeken. Trek je naar bijna vergeten plekken waar je diverse verhuizingen geleden gespeeld en gewoond hebt. “Kijk, achter dat raampje ben jij geboren.” En mijn moeder wijst naar boven. In een oude straat van een stad die ik eigenlijk alleen maar ken van foto´s.
Bij haar op zolder staat, zolang als ik me kan herinneren, een bruinlederen koffer. Daarop een sticker met het logo van de Koninklijke Rotterdamsche Lloyd. Alle brieven zijn daarin bewaard. Ik word nieuwsgierig. Niet naar de inhoud van die brieven, maar naar de kade, die boot. Wat dat laatste betreft zal ik het met albumkiekjes moeten doen. De Willem Ruys werd in 1964 verkocht en kreeg een andere naam. Toen het schip in 1985 werd gekaapt, grapte mijn vader: “Ik heb altijd geweten dat die schuit ongeluk brengt.” Hij lachte naar mijn moeder en kneep haar in de hand. Hij maakte het niet meer mee toen hun ´Ruys´ tijdens een cruise in 1994 verging.
Ma en ik treinden vorig jaar naar Rotterdam. De Lloydkade lag er piekfijn bij en huisvest nu hippe bedrijven. Het gemis van die boot maakten we goed door aan te monsteren op de SS Rotterdam bij Katendrecht. Zelfde sfeer, dito nostalgie.
“Oké mam, strak plan!”, antwoordde ik toen we uren later bij Engels voor de deur stonden en zij voorstelde: “Zullen we hier nog even gaan zitten voordat we terugrijden?”