Nog steeds, na al die jaren, voel ik een gloeiende rechterwang als ik langs de Heerlense Royal loop. Aan de mooiste bioscoop van Zuid-Nederland, die nu na meer dan 75 jaar met sluiting bedreigd wordt, blijft voor mij een pijnlijke herinnering kleven.
Stevig verkering had ik in 1978. Filmmusical ‘Grease’ was een wereldhit. Ik koesterde wel wat gevoelens voor de fifties en ouwe rocksongs, dus zei gretig “Ja!” toen ze voorstelde er naar toe te gaan. De grote zaal van de Royal maakte de nostalgische sfeer compleet.
Evenwel, ik begon me snel te vervelen. Het was me allemaal te zoetsappig, veel te braaf. In mijn ogen stond rock and roll voor essentiële waarden als zuipen, neuken, knokken, opstand, rebellie, anarchie en nog meer dingen die pa en ma tegen de borst stuitten. Ik verkeerde nog in de post-puberale fase met stuiterende hormonen, niet te kanaliseren energie en vooral het verlangen overal tégen te zijn. R&R identificeerde ik met de als een woesteling op en tegen zijn vleugelpiano beukende Jerry Lee Lewis. En Little Richard met vanuit de tenen komende oerkreten en scheurende uithalen in zijn zang.
Nee, `Grease´ had daar niets mee te maken. Dit was een moralistisch verhaaltje, vol roze gekleurde meisjesmuziek. Kleffe, ongevaarlijke salon-rock ´n´ roll. Gepolijste nummers zonder rafelranden waar je zelfs opa en oma nog mee kan plezieren. Dat me dit niet beviel, liet ik gaandeweg de filmvertoning duidelijk blijken met nadrukkelijk gezucht, afkeurende pfffffs en opmerkingen als “Oh nee hè…gaan ze wéér zingen!”
Inschikkelijkheid, inlevingsvermogen en inzicht in de vrouwelijke ziel bezat ik toen nauwelijks. Tactloos haalde ik mijn schouders op toen ze in de pauze met stralend gezicht en glanzende ogen aan me vroeg wat ik er van vond. Tijdens de tweede helft staarde ze bijna gehypnotiseerd naar het scherm en ik kreeg sterk de indruk dat ze John Travolta wel èrg leuk begon te vinden. Dát was natuurlijk ook weer niet de bedoeling. Ik begon een beetje spijt te krijgen van mijn anti-acties en pakte haar hand vast. Die liet zij weer los toen ik spontaan “Jéé, wat een stoot!” riep, nadat Olivia Newton-John in een uitdagende outfit in beeld was verschenen.
Ja, inderdaad. Ik moest nog veel leren met betrekking tot het subtiele spel van geven en nemen, waarmee je een liefde gezond houdt.
Enigszins ongeduldig onderdrukte ik de neiging om op te staan toen zij nog nagenietend de aftiteling zat te bekijken. Op het Stationsplein kwamen we even later een groep vrienden tegen. Er werd belangstellend naar de voorstelling geïnformeerd en ik flapte eruit: “Och, een beetje een flauw filmpje.” Nog geen seconde later voelde ik een stevige pets in mijn gezicht. Die zorgde dagenlang voor een venijnige kras op onze relatie.
Kort daarna gaf ik haar de dubbel-LP met de soundtrack van ‘Grease’ cadeau. Zo was ik dan ook wel weer.