Pinkpop 2005 in Landgraaf. Het was een mager bezocht festival, dus ik kon me gemakkelijk vooraan bij het podium nestelen. Was in afwachting van de Nederlandse act Beef. Had wel zin in een beetje relaxte reggea. Lekker zonnetje, pilsje erbij.
De gitarist kwam als eerste het podium op. Bandana om het hoofd, woeste blik, gespierde Delftsblauwe armen. Hij sloeg bij wijze van soundcheck een eerste akkoord aan. Dat daverde snoeihard het terrein over. Ik dacht: “Wat moet dit voor reggea worden?”
Informeerde even om me heen en kreeg te horen: “Beef staat op een ander podium!”
Wegkomen om alsnog Beef te checken lukte niet meer. De band had op orkaanvolume ingezet en ik bevond me in een kluwen springende, rennende, duwende en woest met armen en benen zwaaiende fans. Had al heel snel in de gaten dat de enige overlevingskans was: meedoen, goed uitkijken en je hoofd beschermen. Begon het zelfs leuk te vinden! Die tactiek kwam me goed van pas toen de zanger de Braveheart-pit aankondigde. Ook wel de Wall of Death genoemd, zoals ik later vernam. Twee mensenmassa´s die keihard naar elkaar toe rennen.
Daar kwam ik ook ongehavend uit tevoorschijn, maar tijdens het laatste nummer haalde ik toch opgelucht adem. Ik voelde hier en daar wat beurse plekken, maar de schade was beperkt. Echterrr…een paar seconden later kreeg ik een enorme dreun tegen mijn hoofd, veroorzaakt door de harde hak van een legerlaars. Er passeerde namelijk een crowdsurfer op twee meter hoogte. Dus tóch nog een pijnlijke buil.
Dit was mijn kennismaking met de hardcorepunk van Sick Off It All uit Queens, NY. Ik ben ze een beetje blijven volgen. Sympathieke jongens, goeie muziek.
Een vriend van mij - verknocht aan old skool folk in kleine kroegjes - vroeg me eens: “Wat is dat nou eigenlijk, een moshpit?”
Als ervaringsdeskundige legde ik geduldig uit: “Ehh…ja…ehh…hoe zal ik het zeggen…het ziet er uit als een massale knokpartij, maar het is in feite een soort groepsdans.”